Kamera ON-LINE na Marinę Solną w Kołobrzegu
Kursy na Żeglarza Jachtowego i Motorowodnego, oraz Morskiego Sternika!
Marina Solna (Port jachtowy Kołobrzeg) – znajduje się w Kołobrzegu przy ulicy Warzelniczej 1. Jest to najbardziej nowoczesny port w obrębie całego polskiego wybrzeża. Marina Solna Kołobrzeg i Handlowy Port Morski. W obrębie portu jest dużo zieleni. W sezonie letnim na terenie Mariny Solnej organizowane są imprezy plenerowe oraz prowadzona jest tawerna.
Ścieżka Edukacyjna w Kołobrzegu zawiera:
Tablica 1: Reduta Morast
Reduta Morast, zwana Redutą Bagienną, powstała na zachodnim brzegu Wyspy Solnej, w rozwidleniu Parsęty oraz Kanału Drzewnego. Pierwotnie posadowioną na palach, zbudowaną z czerwonej cegły Redutę Morast w całości otaczała woda. Pięcioboczny obiekt uzupełniły dwa dodatkowe dzieła kryte ziemią, w tym prochownia. Dostęp do całości był możliwy tylko poprzez most zwodzony. Chrzest bojowy nastąpił podczas oblężenia Kołobrzegu przez Wielką Armię Napoleona Bonaparte w 1807 r. Dzieło poddano modernizacji w latach trzydziestych XIX w. Kres militarnego charakteru Reduty Morast przyniósł rok 1872 i decyzja o likwidacji Twierdzy Kołobrzeg. Odtąd aż do zakończenia II wojny światowej traktowana była w charakterze atrakcji turystycznej. Użyto jej ponadto jako jeden z plenerów słynnego, niemieckiego filmu propagandowego p.t.: „Kolberg”w reżyserii Veita Harlana. Po raz ostatni obiekt wykorzystano w działaniach zbrojnych podczas walk o Kołobrzeg w marcu 1945 r. W tym okresie został on obsadzony przez żołnierzy Kriegsmarine. Była ostatnim gniazdem niemieckiego oporu na Wyspie Solnej. Po zakończeniu II wojny światowej dzieło stało się siedzibą Jacht Klubu Joseph Conrad. W latach dziewięćdziesiątych funkcjonowała w jego wnętrzu popularna tawerna. Prace renowacyjne rozpoczęto w 2013 r. by ostatecznie pięć lat później przeprowadzić kompletną rewitalizację Reduty Morast. Oficjalne oddanie jej do użytku nastąpiło 30 października 2018 r.
Tablica 2: Twierdza XVII-XIX w.
Do końca lat dwudziestych XVII w. Kołobrzegu broniły obiekty wzniesione w okresie średniowiecza, przede wszystkim mury miejskie. Narodziny nowożytnej twierdzy pokrywają się z okresem pustoszącej Europę w latach 1618-1648 wojny trzydziestoletniej oraz przybyciem nad ujście Parsęty wojsk cesarskich. Budowa pierwszych obiektów fortyfikacyjnych datowana jest na przełom 1627 i 1628 r. Początkowo tworzono je bez większego, spójnego planu wzmacniając przede wszystkim okolice bram. Po powrocie Kołobrzegu do Niemiec w 1653 r., decyzją Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma, miasto formalnie stało się twierdzą. Jednocześnie ruszył proces rozbudowy fortyfikacji zgodnie z tak zwaną szkołą niderlandzką. Rozbierano jednocześnie mury średniowieczne. Prace te dobiegły końca na początku XVIII w. W tym okresie w Kołobrzegu funkcjonowała również brandenburska stocznia wojenna. Podczas trzech rosyjskich oblężeń miasta w okresie wojny siedmioletniej (lata 1758, 1760 oraz 1761) w łatwy sposób odcięto je od morza a wojska nieprzyjaciela szybko osiągnęły linię głównych obiektów. Analiza przebiegu konfliktu przyczyniła się do realizacji prac modernizacyjnych w latach 1770-1774. W ich trakcie powstały między innymi Fort Ujście (dziś: latarnia morska) i Reduta Morast na Wyspie Solnej. Koszt prac przekroczył zawrotną sumę 480 tys. talarów. Po zakończeniu prac całość dokumentacji została spalona. Ostatnie prace modernizacyjne zrealizowano w latach 1832-1836. Bazując na doświadczeniach z epoki napoleońskiej zwiększono walory obronne portu. W tym okresie powstała między innymi zlokalizowana w sąsiedztwie Wyspy Solnej, Reduta Solna. Ostatnie działania związane z rozbudową twierdzy miały miejsce w 1853 r. Warto zaznaczyć, że w XIX w. Kołobrzeg traktowany był również w charakterze miasta-więzienia. Wśród odbywających karę nad ujściem Parsęty byli m.in. prekursor wychowania fizycznego, Friedrich Ludwig Jahn, prymas Polski, arcybiskup metropolita gnieźnieński Marcin Dunin Sulgostowski oraz filozof Arnold Ruge.
Tablica 3: Solanki i Wyspa Solna XIV-XIX w.
23 czerwca 1302 r. kołobrzeska rada miejska zatwierdziła statut miejscowej gildii solnej – pierwszy w dziejach regionu, spisany dokument dotyczący warzelnictwa. Zgodnie z jego ideą członkami bractwa mogli być wyłącznie sprawni fizycznie i biegli w rzemiośle wojennym mieszkańcy Kołobrzegu, wykazujący stały roczny dochód w wysokości 100 grzywien oraz płacący ustalaną na 15 grzywien w roku składkę członkowską. Jednocześnie ustalono specyfikację techniczną panwi, które odtąd miały być kute z żelaza i mieć wymiary 3,5 x 3,2 m oraz głębokość 0,3 m. Statut zakazywał także wycinki drzew na opał warzelni z terenu Lasu Kołobrzeskiego i samej Wyspy Solnej, zatem zaczęto pozyskiwać je z innych regionów, spławiając Parsętą. W okresie pełnego i późnego średniowiecza sól warzona wyłącznie wiosną oraz latem pozostawiając jesień i zimę na tzw. odpoczynek solanki. Regres warzelnictwa nastąpił w XVI w. co było ściśle związane z serią wystąpień społecznych oraz postępującą reformacją. Utrata statusu miasta biskupiego doprowadziła do kryzysu gospodarczego, pogłębionego wzrostem angielsko-niderlandzkiego importu tańszej soli. Upadek branży przypieczętowała wojna trzydziestoletnia (1618-1648 r.). Renesans kołobrzeskich salin nastąpił na początku XVIII w. Modyfikacjom uległa aparatura warzelnicza. W 1710 r. na koszt młodego wówczas Królestwa Prus na Wyspie Solnej zbudowano pierwszą tężnię solankową. Trzy następne zbudowane zostały do 1780 r. choć w międzyczasie infrastruktura uległa zniszczeniu w efekcie wojny siedmioletniej (1756-1763 r.). U schyłku osiemnastego stulecia rozpoczęły się także pierwsze, profesjonalne badania źródeł na Wyspie Solnej prowadzone przez Aleksandra von Humboldta. W ich trakcie odkryto między innymi tak zwaną Wielką Studnię o powierzchni 380 m2. 9 stycznia 1801 r. podpisano akt sprzedaży warzelni państwu. Tysiącletnia historia kołobrzeskiego warzelnictwa definitywnie dobiegła końca na początku lat sześćdziesiątych XIX w. Zarządzenie o zakończeniu produkcji soli nad ujściem Parsęty rząd pruski wydał 23 maja 1858 r. Dziś pamiątką po tej ważnej dla Kołobrzegu dziedzinie gospodarki jest wciąż czynne źródełko solankowe przy ul. Solnej. Tuż obok Mariny Solnej Kołobrzeg – Port!
Tablica 4: Miasto i uzdrowisko 1900-1945
Na początku XX w. Kołobrzeg był jednym z najpopularniejszych miejsc wypoczynku w Europie. Przybywający tutaj goście doceniali zarówno jego walory uzdrowiskowe, związane zarówno ze złożami solankowymi, jak i borowiną oraz Bałtykiem. Korzystano jednocześnie z liberalizacji obyczajów związanych z plażowaniem. Nadmorski, koedukacyjny wypoczynek zagościł nad ujściem Parsęty na dobre na początku lat dwudziestych ubiegłego stulecia. Rozwijał się również port. W 1924 r. po raz pierwszy zawinął do niego polski, motorowy statek handlowy, dostarczając nad ujście Parsęty z Antwerpii zapas 700 t tomasyny. Pięć lat później oddano do użytku nowy, charakteryzujący się 15 tys. m2 basen rybacki. Dotychczasowe miejsce cumowania kutrów przekształcono w port jachtowy. Według spisu powszechnego z maja 1939 r. Kołobrzeg zamieszkiwało ponad 36,7 tys. osób. Wynikowi temu miasto zawdzięczało siódmą pozycję w klasyfikacji największych miast Prowincji Pomorskiej za Szczecinem, Stralsundem, Słupskiem, Piłą, Stargardem oraz Greifswaldem.
Tablica 5: Miasto i garnizon 1933-1945
Powierzenie urzędu kanclerskiego Adolfowi Hitlerowi w styczniu 1933 r. i ostateczne, całkowite przejęcie władzy przez narodowych socjalistów dwa lata później całkowicie zmieniło oblicze Kołobrzegu. Pierwszym sygnałem remilitaryzacji miasta stało się przekształcenie lokalnych bojówek NSDAP w pułki SA i SS. W mieście stacjonował odtąd 39. SA-Standarte, elementy 38. i 9. SS-Standarten oraz 54. chorągiew młodzieżowej organizacji Hitlerjugend. Od marca 1935 r. ruszyła błyskawiczna rozbudowa koszar piechoty przy dzisiejszej ul. Jedności Narodowej oraz artylerii (ul. Mazowiecka). Przy ul. Koszalińskiej powstał nowy kompleks koszarowy dla wojsk zmotoryzowanych, a w rejonie Podczele-Bagicz – nowoczesne lotnisko. Jesienią 1936 r. sformowano w mieście 4. pułk piechoty Wehrmachtu oraz 32. dywizjon przeciwpancerny. Oba oddziały znalazły się w składzie 32. Dywizji Piechoty, której sztab rezydował w Koszalinie. Uczestniczyły w ataku na Polskę, we wrześniu 1939 r., w tym oblężeniu Warszawy i Modlina. Przez większą część II wojny światowej Kołobrzeg znajdował się daleko poza linią frontu. Na miejscu funkcjonowały lazarety dla rannych napływających ze wszystkich frontów. W październiku 1941 r. w Kołobrzegu powstała III Szkoła Torpedystów Kriegsmarinel. Pojawiało się również coraz więcej robotników przymusowych reprezentujących niemal wszystkie okupowane przez III Rzeszę państwa Europy. Dla Polaków stworzono na miejscu dwa obozy: przy ul. Budowlanej i ul. Wylotowej. Echa nadciągającej wojny zaczęto w Kołobrzegu słyszeć coraz głośniej od jesieni 1944 r. Ruszyła akcja fortyfikacyjna. Według pierwotnego planu trzy linie obrony zlokalizować miano na przedpolach, ostatecznie zamknięto za nimi miasto. Wyspa Solna znalazła się pomiędzy drugim a trzecim pierścieniem obronnym. W listopadzie ogłoszono je twierdzą; pierwszym komendantem mianowano mjr Paula Hermanna. Rozpoczęło się formowanie oddziałów pospolitego ruszenia – Volkssturmu. Walki o Kołobrzeg trwały od 4 do 18 marca 1945 r. Liczebność niemieckiego garnizonu w tym czasie szacuje się na mniej niż 10 tys. żołnierzy skupionych w większości w improwizowanych oddziałach alarmowych.
Tablica 6: Wczesne średniowiecze
Jak wynika z badań archeologicznych, początki osadnictwa w dolnym biegu Parsęty sięgają już VII-VIII w. To właśnie w tym czasie na terenie Wyspy Solnej powstała osada, której mieszkańcy rozpoczęli eksploatację największego, okolicznego skarbu – źródeł solankowych. Według lokalnej legendy, ich odkrycie związane było z zaginięciem podczas polowania jednego z psów myśliwskich. Właściciel odnalazł zwierzę na grzęzawisku, z którego wydobywać się miała właśnie słona woda. W krótkim czasie solanka stała się źródłem istotnych i znacznych dochodów kołobrzeżan. Świadczyć o tym może choćby zapis w pismach biskupa merseburskiego, Thietmara. W odniesieniu do utworzenia w 1000 r. biskupstwa nad ujściem Parsęty kronikarz określił leżący tutaj gród jako „Salsa Cholbergiensis”, czyli Solny Kołobrzeg. Warto zaznaczyć, że właściwa lokalizacja pierwszego, przedlokacyjnego miasta to tereny leżącego w odległości 4 km od brzegu Bałtyku Budzistowa i to właśnie tam znajdowała się pierwotna katedra i na nie wyprawiali się piastowscy władcy Polski. Tutaj również swój początek miał słynny szlak handlowy wiodący na południe, zwany Szlakiem Solnym.
Tablica 7: Z dziejów kołobrzeskiego portu
23 maja 1255 r. otworzył się nowy rozdział w historii Kołobrzegu. Tego dnia książę pomorski Warcisław III oraz biskup kamieński Hermann von Gleichen odbili pieczęcie pod dokumentem lokacyjnym miasta. Zlokalizowano je w nowym miejscu na prawym brzegu Parsęty, tam gdzie dziś znajduje się Śródmieście. Od początku ważną część miasta, istotnie wpływającą na jego rozwój był port. U schyłku XIII w. funkcjonowała tutaj gildia kupiecko-armatorska. Na początku kolejnego stulecia kołobrzeżanie zasiedli w ławach sejmu hanzeatyckiego w Stralsundzie. Pozycja morskich kupców umocniła się w 1510 r. po wydaniu zakazu kolportażu towarów na Bałtyku jednemu z głównych konkurentów Kołobrzegu – Koszalinowi. W krótkim czasie stworzono regularne połączenia handlowe z portami skandynawskimi, niderlandzkimi oraz angielskimi. Równolegle rozwijała się flota rybacka. By nie zostać w tyle za międzynarodową konkurencją, jesienią 1372 r. Kołobrzeg odkupił od Królestwa Danii działki pod bazę niedaleko Falstebro i Skanör w Skanii, gdzie co roku, do końca XVI w., odbywały się największe nad Bałtykiem targi rybne. Na miejscu skarbami morza handlowano przede wszystkim na targowisku zlokalizowanym przy dzisiejszej ul. Rzecznej. W 1666 r. po raz pierwszy w kołobrzeskim porcie zapłonęła latarnia ułatwiająca nawigację statkom. Zapalano ją na falochronie w zależności od potrzeby. Stałe światło pojawiło się nad ujściem Parsęty na początku XIX w. wraz z budową drewnianej stacji pilotów. W 1866 r. wyposażono ją w lampę olejową emitującą światło na odległość 6 mil. 33 lata później obiekt zastąpiła pierwsza, pełnowymiarowa, kołobrzeska latarnia morska.
Tablica 8: Port w Kołobrzegu po 1945 r.
Dwutygodniowa bitwa o Kołobrzeg, stoczona w marcu 1945 r. nie oszczędziła infrastruktury portowej. Od momentu zakończenia walk przez kilkanaście miesięcy większą część portu zajmowały wojska radzieckie. Wykorzystywały go między innymi jako punkt przerzutowy zdobyczy wojennej do ZSRR. Z inicjatywy Rosjan, 1 listopada 1945 r. uruchomiona została nowa, zbudowana na górnym tarasie Fortu Ujście, latarnia morska. Pierwszym kapitanem polskiego portu został komandor Stanisław Mieszkowski, późniejszy dowódca Marynarki Wojennej, skazany i stracony przez władze komunistyczne po pokazowym tzw. „Procesie Komandorów” na początku lat pięćdziesiątych. Ciekawostkę stanowi fakt, że w planowanie odbudowy infrastruktury zaangażował się sam Eugeniusz Kwiatkowski – przedwojenny budowniczy Gdyni. Port handlowy rozpoczął działalność w marcu 1948 r. Oprócz funkcji militarnej oraz handlowej, od początku historii polskiego Kołobrzegu duży nacisk położono na odbudowę floty rybackiej. Pierwsze, poniemieckie kutry opatrzone oznaczeniem „Koł” wypłynęły w morze na początku 1946 r. Momentem przełomowym stało się utworzenie z końcem lutego 1949 r. w Świnoujściu Przedsiębiorstwa Połowów i Usług Rybackich „Barka”, którego pierwszym dyrektorem mianowano Edwarda Sundmana. W 1951 r. przeniesiono je do Kołobrzegu. Funkcjonująca do połowy lat dziewięćdziesiątych firma była jedną z największych na Wybrzeżu; posiadała oddziały w Darłowie oraz Ustce. W szczytowym momencie w „Barce” zatrudnionych było ponad 1,5 tys. kołobrzeżan. W latach pięćdziesiątych, w Kołobrzegu zaczęło odradzać się żeglarstwo. Historia miejscowego Jacht Klubu, któremu patronuje Joseph Conrad.
MarinaSolna.pl
Dotyczące opłat postojowych:
| 1. Jednostki odwiedzające port na co najmniej jedną dobę: | |
| Długość jednostki | Opłata za dobę |
| do 5,5m | 20,00 zł |
| 5,6 – 9,99 m | 30,00 zł |
| 10 – 12,99 m | 40,00 zł |
| 13 – 16,99 m | 50,00 zł |
| 17 – 19,99 m | 60,00 zł |
| 20 – 24,99 m | 70,00 zł |
| powyżej 25 m | 80,00 zł |
| 2. Opłata miesięczna dla umów podpisanych na min. 6 miesięcy | |
| 40 zł za 1 mb. jednostki x dł. jednostki (do 9,99 m) | |
| 45 zł za 1 mb. jednostki x dł. jednostki (10 m–19,99 m) | |
| 50 zł za 1 mb. jednostki x dł. jednostki (powyżej 20 m) |
3. Opłata za zimowanie jednostki na nabrzeżu zostaje ustalona na poziomie 50 % a w hangarze na poziomie 100 % stawki obowiązującej za postój przy nabrzeżu, przy czym zimowanie możliwe jest wyłącznie w miesiącach od października do kwietnia.
4. Opłata od jednostek dwukadłubowych ustalona zostaje w wysokości 150% stawki podstawowej.
Pozostałe opłaty:
| Jednorazowe korzystanie ze slipu | 10 zł/ jednostka |
| Natryski | 5 zł/ 5 minut |
| Pranie | 15 zł/ cykl |
| Suszenie | 10 zł/ cykl |
| Energia elektryczna dla jednostek | 1 zł/ 1 kWh |
| Woda dla jednostek | 5 zł/ 150 litrów |
| Odbiór nieczystości | 10 zł/ 100 litrów |
| Korzystanie z nabrzeża przez dźwig | 20 zł/ jednostka |
| Przechowywanie podstawy pod jednostkę | 20 zł/ m-c |
| Korzystanie z miejsca postojowego | 240 zł/ 6 m-cy |
| Jednorazowe korzystanie z bramownicy | 250 zł/jednostka do 1 godz. |
| Przestój na bramownicy | 100 zł/każda rozpoczęta godz. |
31 paź 2018 – Kołobrzeskie Bractwo Kurkowe otrzymało klucze do Reduty Bagiennej w Kołobrzegu Fortyfikacja powstała w latach 70-tych XVIII wieku. RedutaMorast.pl lub RedutaBagienna.pl